Ik en het begin...

Ik en het begin...

Daar was je weer. Hier nog een link naar mijn vorige blog, mocht je die gemist hebben en zomaar hier terecht gekomen zijn.
Een kleine geschiedenis...
Ik ben dus Martin, ben 40 jaar en woon en werk in Amsterdam als mensenmanager. (haha!)

Daarvoor werkte ik in de beveiliging en woonde 3 jaar in Assen. Daarvoor in Leens. In Kloosterburen ben ik opgegroeid. Als kleuter woonde ik in Hornhuizen en ik ben geboren in Kruisweg.
Ik heb een oudere broer.

Die laatste 4 zijn dorpjes in Noord-Groningen. Begin maart, eind jaren 70 van de vorige eeuw, zag ik het levenslicht. Dit was dus in Kruisweg. Van mijn ouders hoorde ik dat we in een vrij staand huis woonden met een voor- en achtertuin. Vlak voor mijn geboorte was ons huis tot aan de eerste verdieping ondergesneeuwd! Het was een van de laatste strenge winters die ons land heeft gekend.
Een plaatselijke boer heeft ons huis sneeuwvrij gemaakt.
Ik ben thuis geboren en ben nog net een winterkindje.

 

 

Op de foto`s kan ik zien en ik hoorde het ook van mijn ouders dat mijn broer heel blij was met zijn kleine broertje!

 

 

Ongeveer drie jaar later zijn we verhuisd naar Hornhuizen, een dorpje zo`n twee kilometer verderop. Daar hadden we kippen, geiten, schapen, een hond en een kat.

 

 

Debbie
De hond heette Debbie en ze was lief. Ik ben met haar opgegroeid. Ze was een Benner Senner. Super lieve honden. Toen ik ongeveer acht was, wilde mijn pa eens kijken of Debbie beschermend was tegen de kinderen. Dus pakte hij mijn pols vast en begon hard tegen me te praten (van te voren had hij wel uitgelegd wat hij van plan was). Debbie pakte op haar beurt mijn vaders pols vast met haar bek en ze beet steeds harder tot hij los liet! Op foto`s kan je ook zien dat ik vaak op Debbie in slaap viel. Later kreeg Debbie kanker en moest ze ingeslapen worden, vanwege de pijn. Vlak daarvoor keek ze mijn vader nog eens aan, alsof ze het doorhad.

Voor Debbie hadden mijn ouders een andere hond genaamd Frieza. Het ras weet ik niet meer, maar het zou een klein hondje geweest moeten zijn.

Als mijn pa ging voetballen met vrienden, ging Frieza altijd mee en hij beet altijd de bal kapot. Op een gegeven moment had Frieza mijn broer zijn hoofd in zijn bek en toen hebben mijn ouders Frieza weg gedaan en niet veel later hebben ze Debbie daarvoor in de plaats gehaald.

Dus ik ben geboren in Kruisweg.  Een heel klein dorpje. Twee of drie jaar later zijn we in Hornhuizen gaan wonen. Van Kruisweg weet ik niks meer van de tijd dat we daar woonden. Van Hornhuizen nog een beetje.

5 jaar

Toen ik ongeveer 5 jaar was, vond mijn pa dat het tijd was on te zien hoe een kip geslacht werd. Mijn broer en ik moesten mee naar de schuur. Mijn pa pakte een kapmes en een kip en hakte zo de kop eraf! Daarna liet hij de kip los en die rende nog wat heen en weer, waarbij het bloed eruit gutste! We renden huilend naar onze moeder....

Ook had ik een vriendinnetje, Marianne. Dat was gewoon een vriendin. Ik was nog te jong voor verliefdheid. Zij was een lief meisje van Surinaamse afkomst. En ze was de enige gekleurde mens in die streek. Ze was geadopteerd door een wit gezinnetje, bestaande uit een vader, een moeder en een oudere broer. Die oudere broer was een vriendje van Renee. We speelden veel samen. Zo ging dat.

Toen ik, denk ik, ongeveer 8 jaar was verhuisden we naar Kloosterburen. Ook weer een naburig dorpje. 

In dat huis had mijn vader een kamer voor mijn broer gemaakt en een voor mij. Op een gegeven moment had ik ook een televisie op mijn kamer!! En ik had een ingebouwde kledingkast. Later kwam er nog een elektrisch kacheltje bij.

Mijn broer en ik zaten samen op de openbare basisschool in Kloosterburen. We liepen vaak samen naar school. Later liep ons buurmeisje ook altijd mee. Maar ze moest wel hard lopen om ons bij te benen! Zij had ook een broertje. Daar speelde ik vaak mee.

Waar ik opgroeide

Mijn vader had met hun vader een oprit gemaakt van asfalt. We hadden daar een mooi vrijstaand huis, met een geasfalteerde oprit! Een voor- en achtertuin en een schuur. De voortuin bestond uit planten en struiken. De achtertuin was een moestuintje en 2 grote grasvelden met daaromheen Coniferen. In een van die 2 grasvelden, had mijn pa een zitje gemaakt van tegels. Daarop stonden een tafel en 4 stoelen.

De buurman bonsde met sinterklaas altijd op onze ramen en deur. Wij dachten natuurlijk dat dat sinterklaas was! Waarschijnlijk deed mijn pa dat ook bij hun. En dan stond er altijd een jutezak met cadeautjes!

Basisschool

Ik heb daar gewoond tot mijn 22e. Daar ben ik dus opgegroeid en daar heb ik leuke en minder leuke tijden gehad. Op de basisschool kreeg ik een beste vriend, genaamd William. We hadden altijd lachbuien samen.
Op maandagochtend, op de basisschool, hadden we altijd kringgesprekken. Iedereen vertelde dan om de beurt wat hij of zij in het weekend hadden gedaan. En ik kan me nog herinneren dat een meisje uit de klas vertelde dat ze "reetjes" had gezien! Nou, William en ik keken elkaar aan en we kwamen niet meer bij!! En dat mocht natuurlijk niet in de klas. Maar als je moet stoppen met lachen, wordt het alleen maar erger!! Zo erg, dat we de klas werden uitgestuurd en dat we ons moesten melden bij de directeur....

Ook haalden we samen waak kattenkwaad uit, zoals deurtje bellen. Dan renden we altijd lachend weg.
Ook zagen we een keer om een weiland stroomdraad, vastgezet met lange stokken. Die stokken zagen eruit als speren. Dus die haalden wij een voor een weg om te gaan speerwerpen! Maar de eigenaar van de grond zag dat en kwam ons achterna met een hooivork! We hebben het hele dorp doorgerend met die speren. Uiteindelijk hadden we de boer afgeschud en zochten we een mooi plekje om te gaan speerwerpen. Dat hebben we de hele middag gedaan en het was te gek. Er kwamen vriendjes bij en we bedachten allerlei spelletjes met die "speren".
Op een gegeven moment was het bijna etenstijd en moesten we naar huis. We hadden de speren verstopt, zodat we er later nog eens mee konden spelen. Eenmaal thuisgekomen, bleek dat de boer ons had herkend en dat hij bij onze ouders was langsgegaan... Klein dorpje he. Onze ouders konden er wel om lachen, maar we moesten de speren terugbrengen en onze excuses aanbieden. Ik denk dat ze de onschuld wel inzagen van onze actie. Het was doodeng om naar die boer te gaan, maar hij accepteerde onze excuses.

Een korte geschiedenis van mijn jeugd. 

Ook werd ik in mijn jeugd bang voor de tandarts. Daarover lees je meer in de volgende blog.